Έχω καιρό να γράψω-πολύ καιρό!Νιώθω λίγο περίεργα που εξωτερικεύω τις σκέψεις μου ξανά.Σαν να είναι η πρώτη μέρα σχολείο.Αλλά σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω!Μεγάλη ανάγκη!Έπρεπε να μοιραστώ κάτι.
Από το Πάσχα και μετά,έρχομαι συνέχεια αντιμέτωπη με την ίδια συνειδητοποίηση,ξανά και ξανά:οι άνθρωποι αλλάζουν.
«Σε λίγο θα μας πεις κι ότι η γη γυρίζει».Ε ναι λοιπόν,γυρίζει!Ξέρω,είναι πολύ κοινότοπο αυτό που ανακάλυψα,αλλά μη νομίζεις ότι το ξέρουν όλοι.Νομίζουν ότι το ξέρουν,αλλά όταν συμβαίνει μπροστά στα ίδια τους τα μάτια,τα κλείνουν σφιχτά και μιμούνται αυτό το αξιαγάπητο ζωάκι,τη στρουθοκάμηλο.
Προσωπικά είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς drama queen με τη βούλα,κι έχω ιδιαίτερη αγάπη για τις βαρύγδουπες δηλώσεις.Έτσι,όλο αυτοπεποίθηση,δήλωνα τα τελευταία χρόνια ότι οι άνθρωποι ΔΕΝ αλλάζουν.Αν είσαι σκατάνθρωπος,σκατάνθρωπος θα μείνεις.Κι αν είσαι αγγελούδι,αγγελούδι θα παραμείνεις μια ζωή.Δεν είναι οι μοναδικές κατηγορίες,αλλά πιάσατε το νόημα!Έτσι λοιπόν,κι έχοντας τη βεβαιότητα ότι δεν κάνω ποτέ λάθος(ενώ το μόνο που κάνω ουσιαστικά είναι λάθη),σοκαρίστηκα ιδιαίτερα όταν είδα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν,τόσο προς το καλύτερο,όσο και προς το χειρότερο.
Συνήθως είμαστε τόσο προκατειλημμένοι που αρνούμαστε να το δούμε.Όταν πιστεύουμε τα χειρότερα για κάποιον,όσο και να ωριμάσει και να εξελιχθεί προς το καλύτερο,πάντα για μας θα είναι το ίδιο αντιπαθητικός και κακότροπος.Όταν αγαπάμε κάποιον,συγγενή,φίλο,σύντροφο,όσο κι αν αλλάζουν η συμπεριφορά του,ο τρόπος που μιλάει,οι απόψεις του,η αγκαλιά του,εμείς πάντα θα τον βλέπουμε το ίδιο-μέχρι να έρθουν τα πάνω-κάτω και να είναι πλέον τόσο εμφανής η αλλαγή,που ούτε καν εμείς δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε!
«Τι κάνεις τότε λοιπόν;»Α,δεν ξέρω.Που να ξέρω;Σάμπως εγώ δεν στρουθοκαμηλίζω;Στην πρώτη περίπτωση,υποθέτω,το αναγνωρίζεις και προσπαθείς να δεις με καινούργια μάτια τον άλλον,πέρα από προηγούμενες αντιπάθειες και αντιπαλότητες.Στη δεύτερη,ρωτήστε άλλον.Εγώ ακόμη το δουλεύω.
Φεύγει και το 2012.Σαν χθες θυμάμαι που γιορτάζαμε την αφιξή του,πίνοντας και χορεύοντας,και χορεύοντας λίγο παραπάνω,και γελώντας που έφυγε το καταραμένο το ’11.Θυμάμαι πόσες ελπίδες είχαμε γι’αυτή τη χρονιά,πόσο κουρασμένοι ήμασταν από την προηγούμενη,πόσα σχέδια κάναμε.Θυμάμαι πόσο χαρούμενοι ήμασταν για το νέο ξεκίνημα,πόσο έτοιμοι,πόσο ενθουσιασμένοι.Τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά,όλα θα τα προσέχαμε,όλα θα τα διορθώναμε,όλα θα τα κάναμε.
Φεύγει το ’12 και θα πιούμε,και θα χορέψουμε,και θα γελάσουμε που θα τελειώσει επιτέλους αυτή η καταραμένη χρονιά.Και θα κάνουμε όσα σχέδια κάναμε πέρυσι,και παραπάνω,γιατί μας το χρωστάει η τύχη μας να ζήσουμε το κάτι παραπάνω.Γιατί όλες τις πρωτοχρονιές αυτό ευχόμαστε κι αυτό διεκδικούμε,το κάτι παραπάνω.Τα χρόνια περνάνε και δεν μας φτάνουν,και δεν μένουμε ευχαριστημένοι,και στον απολογισμό της χρονιάς η ζυγαριά θα γέρνει προς τα παράπονα.Έτσι είμαστε,γκρινιάρηδες και αδικημένοι και άπληστοι για ζωή και εμπειρίες.
Γιατί εμείς έχουμε άλλη ζωή στο μυαλό μας.Καθόμαστε και ονειρευόμαστε ταξίδια και ελευθερία και μουσική και τεκίλα,την ώρα που μετράμε τα ψιλά για τον καφέ,καθόμαστε μπροστά από τον υπολογιστή,διαβάζουμε για την εξεταστική και βαριόμαστε.Όλοι βαριούνται,όλοι οι νέοι βαριούνται,βαριούνται μανιωδώς.Άλλη ζωή θέλουν κι άλλη ζωή έχουν.Γιατί εύκολο είναι να θέλεις να γεμίσεις ένα σακίδιο με ρούχα και να βγεις εκεί έξω να τα περάσεις καλά,αλλά δύσκολο είναι να το κάνεις.Όσο κι αν ακούμε χειροκροτήματα από αόρατα ακροατήρια,η ζωή δεν είναι ταινία.
Πρέπει να περάσεις στη σχολή,να διαβάσεις,να περάσεις τα μαθήματα,να πάρεις το πτυχίο,να βρεις δουλειά,να βρεις σπίτι,να κάνεις οικογένεια,αυτός είναι ο ορισμός της επιτυχημένης ζωής.Των σωστών επιλογών.Μεγάλη ειρωνεία η φράση «σωστές επιλογές».Οι επιλογές είναι ό,τι πιο υποκειμενικό υπαρχει και δεν είναι ούτε σωστές ούτε λάθος.
Ωραία αυτά τα φιλοσοφημένα και πολύ χαίρομαι που τα εφαρμόζουμε.
Όσο και να ήθελα το κάτι παραπάνω και όσο κι αν πάντα θα το θέλω,δεν θα κάνω απολογισμούς αυτή τη χρονιά.Ήταν αυτή που ήταν.Ήταν δική μου,είτε μ’άρεσε,είτε όχι.Έκανα όσα ήθελα;Σκατούλες.Ούτε τα μισά.Αλλά ποτέ δεν θα κάνω ΟΛΑ όσα θέλω,όχι επειδή είναι απραγματοποίητα αλλά επειδή είναι αντιφατικά.Επειδή θέλω και την ήσυχη ζωή και την θορυβώδη.Και παρέα και μοναξιά.Και τρέλα και λογική.Και κυρίως και επιδόρπιο,και σαμπουάν και μαλακτικό.
Το πιο τρελό ξέρεις πιο είναι;Ότι μου άρεσε αυτή η χρονιά.Μέσα σε όλα τα δυσάρεστα,υπήρξαν και θετικά.Ακούγεται πολύ κλισέ,αλλά όντως οι δυσκολίες μακροπρόθεσμα μπορούν να λειτουργήσουν θετικά.Σαν ένα τεράστιο χαστούκι που σε φέρνει στα συγκαλά σου.Ε,εγώ ήρθα στα συγκαλά μου,και ξέρεις πόσο καιρό μου πήρε;Κάτι χρόνια.Και αυτό συνέβη το 2012,κι ας ήταν σκατοχρονιά.
Και αυτή την πρωτοχρονιά δεν θα κάνω σχέδια.Έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας για να κάνουμε σχέδια.Και αυτά τα σχέδια μπορεί να πραγματοποιηθούν,μπορεί και όχι.Η ζωή είναι απρόβλεπτη,κι αυτό συνήθως το λέμε με ποιητική διάθεση,αλλά όταν κάτι μας πάει στραβά αρχίζουμε το βρίσιμο.Το θέμα είναι να κάνεις πάντα όνειρα και να κάνεις πάντα το αδύνατο δυνατό ώστε να πραγματοποιηθούν,ακόμη κι αν το σύμπαν είναι εναντίον σου.Ακόμη κι αν όλοι σου λένε ότι είναι λάθος.Ακόμη κι αν δεν είναι η «σωστή επιλογή».Να πάνε να πνιγούνε όλοι.Εσύ θα κάνεις το δικό σου.
Αυτή την πρωτοχρονιά δεν θα κάνεις σχέδια.Δεν θα κάνεις τον απολογισμό του ’12.Δεν θα σχεδιάσεις το ’13.Θα πιείς,και θα χορέψεις,και θα γελάσεις,και θα αγκαλιαστείς,και θα φιλήσεις,και θα ρεζιλευτείς,και θα βγάλεις φωτογραφίες και θα δημιουργήσεις αναμνήσεις.
Και μετά βλέπουμε.Θα κάνουμε ό,τι θέλουμε,ακόμη κι αν δεν είναι στο πρόγραμμα.Κι ας μην έχουμε λεφτά.Κι αν δεν πάρουμε πτυχίο.Κι αν δεν κάνουμε οικογένεια.Κι αν δεν βρούμε σπίτι.Κι αν.
Τζένη
Υ.Γ.Σήμερα το blog μας κλείνει 1 χρόνο.Χρόνια μας πολλά κι ευχαριστούμε πολύ που διαβάζετε όσα μας περνάνε από το μυαλό!
Ο ενθουσιασμός ασυγκράτητος.Ήρθε επιτέλους η καλύτερη εποχή όλου του χρόνου,ναι,ήρθε.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,κυρίες και κύριοι!
Δεν ξέρω για σας,αλλά εγώ προσωπικά κάθε Χριστούγεννα νιώθω την ανάγκη να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα «χριστουγεννιάτικα» πράγματα-να νιώσω στο πετσί μου αυτές τις μέρες,γιατί ξέρω ότι θα φύγουν πριν να το καταλάβω.Και άντε να περιμένεις πάλι έναν ολόκληρο χρόνο.Θέλω να στολίσω δέντρο,να τραγουδήσω κλασικά χριστουγεννιάτικά τραγούδια,να πω τα κάλαντα,να ψήσω κουλουράκια σε γιορτινά σχήματα,να φορέσω αγιοβασιλίτικο σκουφί τουλάχιστον μια φορά,να πω τα κάλαντα,να δω όσο το δυνατόν περισσότερες χρισουγεννιάτικες ταινίες,να περπατήσω στη στολισμένη πόλη,να ανέβω σε καρουζέλ,να διαβάσω χριστουγεννιάτικα βιβλία,να στείλω κάρτες και να γίνω μάρτυρας σε τουλάχιστον μια κλισέ χριστουγεννιάτικη στιγμή..Εντάξει,τα μισά κάνω,αλλά και πάλι το χαίρομαι.
Αυτό που με βάζει στο κλίμα των γιορτών περισσότερο από το καθετί,είναι η μουσική.Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια με κάνουν να νιώθω χαρούμενη και μελαγχολική και γιορτινή,και είναι σαν να με σκεπάζει μια κουβέρτα και να πίνω σοκολάτα με σαντιγί.Και αυτά τα Χριστούγεννα,θα κάνω την καλή πράξη που μου αναλογεί και θα σας προσφέρω την κουβέρτα μου.Με άλλα λόγια,θα σας παρουσιάσω το soundtrack των γιορτών,τα καλύτερα άλμπουμ που αξίζει να βάλετε στο repeat και να τριγυρνάτε εδώ κι εκεί με ένα κόκκινο σκουφί στο κεφάλι και ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη.
Η τακτική που θα ακολουθήσουμε όλοι φέτος για να αγοράσουμε δώρα.
1)Tim Barton’s Nightmare Before Christmas OST
Η ταινία είναι must,αλλά ακόμη κι αν δεν τη δείτε αυτά τα Χριστούγεννα,επιβάλλεται να ακούσετε τα τραγούδια!Ίσως ο ενθουσιασμός του Jack για τη γιορτή σας κάνει να την εκτιμήσετε ακόμη περισσότερο,και τελοσπάντων,δεν είναι Χριστούγεννα αν δεν τον ακούσεις να τραγουδάει «What’s this?»
Εκτός από το άλμπουμ με τα κανονικά τραγούδια,έχει βγει και το Nightmare Revisited,με διασκευές των τραγουδιών από γνωστούς καλλιτέχνες.Σ’αυτό ανήκει και η πασίγνωστη φανταστική διασκευή του Sally’s Song από την Amy Lee.
Βέβαια οποιοδήποτε OST από ταινία του Burton μας κάνει-προσωπικά,ξεχωρίζω ιδιαίτερα το Ice Dance από «Edward Scissorhands»! 🙂
2) Holidays Rule-Various Artists
Φετινή δουλειά.Αγάπη με το πρώτο άκουσμα!Κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια από αγαπημένους καλλιτέχνες όπως The Shins,Paul McCartney,The Civil Wars,Calexico,Fruit Bats και άλλοι,σε μια συλλογή που κέρδισε επάξια τον τίτλο instant favorite! 😀 Πραγματικά,το έχω να παίζει όλη μέρα..Δεν είναι απλές επανεκτελέσεις των τραγουδιών,έχουν το κάτι διαφορετικό,και θα σας φτιάξουν το κέφι(ή θα σας μελαγχολήσουν) με απόλυτη επιτυχία.Εκτός από τα τραγούδια που σας έβαλα,μπείτε να τα ακούσετε όλα,είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψετε όσο εγώ!
3)A Very She & Him Christmas-She & Him
Άλλη μια συλλογή με γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια της εποχής,αυτή τη φορά με τη φωνή της αγαπημένης μου Zooey-καρδούλα-Deschanel!Δεν είναι τόσο funky όσο η από πάνω,τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ είναι «μια κιθάρα κι η φωνή μου»,αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν αξίζει ένα άκουσμα!Είναι κατάλληλο για ήσυχες βραδιές χουχουλιάσματος,με μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι και την αίσθηση ότι παίζετε σε χριστουγεννιάτικη ταινία κι έχει φτάσει στο σημείο που ο πρωταγωνιστής/η πρωταγωνίστρια συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αφήσει τη σκληρότητα και να γίνει «καλός»/»καλή» γιατί αλλιώς δεν έχει ελπίδες στη ζωή.
«New Girl»
Πέρα από την πλάκα,είναι ωραίο,είναι γλυκό,είναι χριστουγεννιάτικο,me gusta.
4)What a Wonderful Christmas-Louis Armstrong and friends
Δεν έχω και πολλά να πω:Louis Armstrong,ένα όνομα-μια ιστορία!Τον λατρεύω γενικότερα,και αν αυτό δεν είναι ένα από τα καλύτερα χριστουγεννιάτικα άλμπουμ όλων των εποχών,να μη με λένε Τζένη.Με τραγούδια όπως τα Christmas in New Orleans,Winter Wonderland,Jingle Bells από τον Duke Ellington,It’s Christmas Time Again από Peggy Lee και άλλα τόσα από τον ίδιο τον τιτανομέγιστο και τους φίλους του,οποιοσδήποτε αγαπά την jazz μουσική και τα Χριστούγεννα θα το απολαύσει!Και ας μη ξεχνάμε ότι περιέχει την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ:
Aγάπη.
5)Christmas with the Rat Pack-Frank Sinatra,Dean Martin,Sammy Davis Jr
Άλλη μια κλασική επιλογή,φανταστικό άλμπουμ που βγήκε το 2002, με τραγούδια που ξέρεις ότι θ’ακούσεις αυτή την εποχή,είτε το θέλεις,είτε όχι.Δεν μπορώ να σκεφτώ βέβαια κανένα λόγο για να μη θέλει κάποιος να ακούσει τον Frank Sinatra να τραγουδά I’ll be home for Christmas,τον Dean Martin το Let it Snow!Let it Snow!Let it Snow!,και τον Sammy Davis Jr το Jingle Bells,αλλά ποια είμαι εγώ να κρίνω την κακογουστιά των άλλων;
6)Joy to the World-Pink Martini
Μια συλλογή που ξεχωρίζει από τις άλλες για έναν πολύ απλό λόγο:την επιλογή των τραγουδιών.Αν ακούσετε τις παραπάνω,θα παρατηρήσετε ότι έχουν πάρα πολλά κοινά τραγούδια,τα κλασικά που επιλέγουν όλοι.Ε,αυτή η συλλογή έχει μεν κλασικά αγαπημένα,όχι όμως τα συνηθισμένα.Για παράδειγμα,έχουν το White Christmas στα γιαπωνέζικα,το Silent Night στα γερμανικά,αραβικά κι αγγλικά,κάλαντα από την Ουκρανία..Αξίζει να τα ακούσετε! 🙂
7)Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι-Κατσιμιχαίοι
Κλείνω με το καλύτερο!Συντρόφευε τα Χριστούγεννά μου από τα παιδικά μου χρόνια,και μέχρι σήμερα δεν νιώθω γιορτές αν δεν το ακούσω..Πρόκειται για την ιστορία της Αγέλαστης Πολιτείας και των καλικάντζαρων που έφεραν τα πάνω κάτω με τα μαντζούνια τους,κι οι κάτοικοι από αγέλαστοι έγιναν ντιριντάχτα ντίρι ντίρι ντάχτα,έστω μόνο για μια νύχτα!
Δεν μπορώ να το εκθειάσω αρκετά,υπέροχο παραμύθι,με υπέροχα τραγούδια(και λίγο αμφιλεγόμενα υπονοούμενα,αλλά δεν βαριέσαι!) 😀
Ακούστε το ολόκληρο εδώ(αγνοήστε την εικόνα!):
Αυτές λοιπόν οι προτάσεις μου.Και φυσικά,αυτό το post δεν θα μπορούσε να παραλείψει τους ύμνους..
Η εξεταστική τέλος-φτου ξελευθερία-πάμε να μαυρίσουμε και να πλατσουρίσουμε!
Για μένα καλοκαίρι,εκτός των άλλων,σημαίνει και «απολαμβάνω αραχτή το βιβλιαράκι μου δίχως σκοτούρες κι έγνοιες».Κι επειδή φαντάζομαι ότι πολλοί συνδυάζουν καλοκαιρινές διακοπές και λογοτεχνία,λέω να σας κάνω τις προτάσεις μου-κι αν δεν προλάβετε το καλοκαίρι,μην σκάτε.Τα διαβάζετε και το χειμώνα. 😉
Πρώτο βιβλίο που έχει την τιμή να μπει στη λίστα,αυτό που δεν μπορείς να διαβάσεις αν δεν είσαι σε κίνηση: «On the Road»,ladies and gents,από τον Jack Kerouac.
Το διάβασα στα ελληνικά,αλλά πιστεύω ότι στα αγγλικά θα είναι ακόμα καλύτερο,και σίγουρα θα σε κάνει να νιώθεις ακόμα περισσότερο ότι ταξιδεύεις μαζί με τους πρωταγωνιστές στις πόλεις(αλλά κυρίως τους δρόμους) των Η.Π.Α.
Στο ζουμίιιι.Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 μέρη,και περνώντας από το ένα στο άλλο βλέπουμε τους χαρακτήρες να αλλάζουν και να εξελίσσονται,ομαλά μεν,ξεκάθαρα δε.Οι δύο βασικοί ήρωες,ο Sal Paradise και ο Dean Moriarty γυρίζουν(πότε μαζί-πότε χώρια) τους δρόμους ψάχνοντας να βρουν την περιπέτεια,αλλά κυρίως τον εαυτό τους.Πολλά τα πρόσωπα που μπλέκονται στις περιπέτειές τους,κάποια είναι μόνιμη-ή τουλάχιστον,όσο πιο μόνιμη γίνεται- παρέα,και κάποιοι έρχονται και φεύγουν.Όλοι όμως κουβαλάνε τα δικά τους φορτία και μερικές φορές μπαίνει ο ένας στο δρόμο του άλλου.
Αυτοβιογραφική ιστορία,με τον Kerouac ως Paradise και τον Neal Cassady ως Moriarty.Ουσιαστικά το βιβλίο είναι ένας ύμνος στη «γενιά Beat»,στη γύμνια του μυαλού και της ψυχής και στην αναζήτηση του εαυτού σου.
Ο Kerouac(δεξιά) μαζί με τον Burroughs,τον οποίο στο βιβλίο μας παρουσιάζει ως «Old Bull Lee»
Πέρα από όλα αυτά όμως τα φιλοσοφημένα,τα οποία δεν στα τρίβει στη μούρη αλλά σε βάζει να τα σκεφτείς(κάτι πολύ βασικό),πρόκειται για ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει.Σε βάζει στη θέση του ταξιδιώτη,και στο τέλος νιώθεις ότι όλα όσα διάβασες,κάπως,κάπου,τα έχεις ζήσει..Αλλά ακόμη περισσότερο,θέλεις να τα ζήσεις τώρα.Ψέματα να πω;Κάθε φορά που άφηνα το βιβλίο από τα χέρια μου,έκλεινα τα μάτια και φανταζόμουν roadtrip με παρέα,εκεί γύρω στη δεκαετία του ’50.Αμερική,φυσικά.
Άλλο ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα του βιβλίου,είναι το γεγονός ότι όλοι του οι χαρακτήρες είναι βαθιά δομημένοι και ολοκληρωμένοι ως την τελευταία λεπτομέρεια.Θα μου πεις,πράγμα εύκολο,αφού ήταν υπαρκτά πρόσωπα.Θα σου απαντήσω ότι ακόμα κι έτσι,χρειάζεται μαεστρία για να αποδώσεις όλα τους τα χαρακτηριστικά σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο,και φυσικά έχει να κάνει όχι με το αν είναι πραγματικοί ή όχι,αλλά με το πόσο ταλαντούχος ήταν ο Kerouac που κατάφερε να μας τους παρουσιάσει σαν να τους γνωρίζαμε από κοντά.Αλήθεια,για πόσους «περαστικούς» ήρωες αναρωτήθηκα τι να απέγιναν,ή ποια ήταν η ζωή τους πριν εμφανιστούν στην Ιστορία..
Συμβουλή ανάγνωσης:το σπίτι δεν είναι καλός χώρος για να διαβαστεί αυτό το βιβλίο.Εγώ για να καταλάβετε,το διάβασα αποκλειστικά και μόνο όταν ταξίδευα(μη φανταστείς,Αθήνα-Λάρισα,κι αυτό μας κάνει στην ανάγκη!).Γι’αυτό και οι διακοπές είναι η κατάλληλη περίοδος να το πιάσετε στα χέρια σας! 🙂
Τώρα πρόσφατα έγινε και η μεταφορά του στον κινηματογράφο,δεν έχουν ξεκινήσει οι προβολές,αλλά η πρώτη έγινε στις Κάννες .Οι κριτικές ήταν καλές,αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι επιφυλακτική-θεωρώ ότι είναι από τα βιβλία που δύσκολα θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες.
Κλείνω με το αγαπημένο μου απόσπασμα,αυτό που με έκανα κι αγόρασα το βιβλίο,και το αγάπησα πριν καν το διαβάσω:
«..the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes «Awww!» «
Καλή ανάγνωση και καλές βουτιές! 🙂
P.S.Εγώ για το καλοκαιράκι εφοδιάστηκα για αρχή με τα «The Graveyard Book»-Neil Gaiman & «Ο χρορός των εφτά πέπλων»-Tom Robbins.Εσείς; 😀
Είμαι ελαττωματική.Ξέρεις πότε το ψυλλιάστηκα αυτό;Γύρω στα 10,που άρχισα να διαφωνώ με τους πάντες για τα πάντα,συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος ούτε ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων του,κι έφτιαξα έναν δικό μου.Ζούσα στον κόσμο μου.Κυριολεκτικά!Με λες και χαζό-εδώ μάλωσα με τους γονείς μου για την (αδιαμφισβήτητη για μένα) ύπαρξη των μονόκερων,απαιτώντας να μου πάρουν έναν για να τον αγαπάω και να τον φροντίζω.Πήγαινα στη θάλασσα και της μιλούσα,από μέσα μου φυσικά,μη γίνουμε και ρεζίλι.Εμφανίστηκα ξαφνικά στην πόρτα του σπιτιού μ’ένα κουνέλι που το βάφτισα Ραφαηλία(ξέρω,μπλιάχ!).Για ένα φεγγάρι πίστευα ότι ήμουν μαθηματική ιδιοφυϊα και είχα καθιερώσει και «Επέτειο σοφίας».Κούκου παιδί μου,πέρα για πέρα.
Αλλά όταν αυτά τα κάνεις στα 10 σου,δεν πειράζει.Ούτε το να πιστεύεις ότι όλοι θέλουν το καλό σου,ούτε το να βάζεις τους φίλους και τους συγγενείς πάνω από σένα,ούτε το να μαζεύεις ολόκληρη την οικογένεια για να τους χορέψεις το «Καταζητείται» της Θεοδωρίδου(true story).Είσαι παιδί,έχεις ανώτερα ιδανικά και σχεδόν μηδαμινές έγνοιες.Μετά που μεγαλώνεις,τότε είναι που αρχίζει το καλό.
Γιατί φυσικά δεν μπορείς στα 20 να έχεις την ίδια αφέλεια.Ξέρεις ότι ο κόσμος είναι στραβός,ξέρεις ότι με την καλοσύνη δεν πας μπροστά,ξέρεις ότι σημασία δεν έχει να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει αλλά να βγάζεις λεφτά.Ξέρεις ότι σ’αυτή τη ζωή μόνος σου ήρθες και μόνος σου θα φύγεις,όπως τραγουδάνε οι Editors.Ξέρεις ότι ωραίο είναι να ονειροπολείς,αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσεις και να δεις την πραγματικότητα.Όχι άλλα καταφύγια,μεγάλωσες πια για τέτοιες χαζομάρες..Έτσι δεν είναι;Ξέρεις από μόνος σου την αξία σου,δεν περιμένεις να ακούσεις το «μπράβο» από τη μαμά και τον μπαμπα.Σωστά;Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και το ουράνιο τόξο δεν έχει ούτε καν άκρη,πόσο μάλλον τσουκάλι με χρυσάφι σ’αυτήν.
Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα λοιπόν,είναι ότι εγώ έχω μείνει στα 10.Όταν δεν περνάει το δικό μου κλαίω τα «κροκοδείλια δάκρυα» που έκλαιγα και τότε.Χτυπάω το πόδι στο πάτωμα και περιμένω να μου πούνε «ναι».Είμαι ένα κακομαθημένο γκρινιάρικο πλάσμα,που έχει σαν ίνδαλμα την Μαρία Αντουανέττα(παρεξηγημένη προσωπικότητα!) και έχει την Disney σαν απάντηση για τα πάντα.Βαριέμαι τα ψώνια(ναι ρε,είμαι μη γυναίκα!) κι αντί για ρούχα είμαι αχόρταγη για βιβλία.Δεν πιστεύω στο γάμο,πιστεύω στα παιδιά εντός ή εκτός αυτού.Ντρέπομαι να βρίσω,κι όταν το κάνω νιώθω λίγο ένοχη.Πιστεύω ότι μια ψήφος κάνει τη διαφορά και όταν βλέπω ροζ σύννεφα εκστασιάζομαι.Όταν θυμώνω παίρνω τη σπαστική φάτσα της Άσπας Τσίνα «δεν-καταλαβαίνω-την-έκρηξή-σου».Αυτό,ή ελευθερώνω τη Μάρθα Βούρτση που κρύβω μέσα μου.Δεν θέλεις να έρθεις αντιμέτωπος με τίποτα από τα δύο.Κλαίω σχεδόν με το παραμικρό και θεωρώ ότι το μοναδικό αξιόλογο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι το ότι μπορώ κι αγαπάω,κατά τ’άλλα θα με χαρακτήριζα «πολύ κακό για το τίποτα».Όχι ότι το παραδέχομαι,φυσικά.Είμαι λιοντάρι,εμείς δεν τα κάνουμε αυτά.Αν δεν μου πούνε «μπράβο» στεναχωριέμαι και θυμώνω,και αντιδρώ στην κριτική με άσχημο τρόπο.Όχι επειδή πιστεύω ότι είμαι τέλεια.Αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζω πόσο χαλασμένη είμαι,και δεν θέλω να μου το υπενθυμίζουν.Θέλω να με φτιάξουν-ή έστω να με δεχτούν όπως είμαι.Επίσης,πέστε να με φάτε,αλλά εγώ τους πάω τους Lannister.Ορίστε!Το είπα!
Ό,τι και να είμαι,αυτό είναι.Δεν έχει άλλο.Ούτε το κρύβω,ούτε το καταπιέζω.Δεν θα αλλάξω.Ίσως με τον καιρό μάθω να ισορροπώ και να περπατάω καλύτερα,αλλά μέχρι εκεί!
Δεν τα γράφω αυτά για να με μάθετε,ούτε επειδή έχω κάτι χρόνια να γράψω στο blog-έχουμε και μια εξεταστική.Αν όλα πάνε καλά,ίσως καταφέρω να ακούσω κι ένα «συγχαρητήρια»-ξέρεις,από αυτά τα τυπικά.Όχι,αυτά τα γράφω για δύο λόγους.
Πρώτον,επειδή θέλω να θυμίσω σε όποιον το διαβάσει αυτό που ξεχνάω πιο συχνά απ’ότι θα νόμιζε κανείς:ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου,όσα ελαττώματα κι αν έχει.Εσύ κι αυτός είστε,δέξου τον και αν είσαι τυχερός ίσως βρεθούν κι άλλοι που να αγαπήσουν την διαφορετικότητα και τα εκατοντάδες ψεγάδια σου,όσο κι αν τους σπας τα νεύρα πότε-πότε.Κανείς ποτέ δεν θα σε καταλάβει αρκετά ώστε να καταλάβει 100% πως λειτουργείς,και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις,και γιατί σκέφτεσαι έτσι όπως σκέφτεσαι.Σίγουρα όμως υπάρχουν άτομα που δεν θα τους νοιάζει,αρκεί να είσαι καλά! 🙂
Δεύτερον,επειδή βαρέθηκα να αισθάνομαι ότι διαπράττω έγκλημα ενάντια στη φύση κάθε φορά που κάποιος δεν εγκρίνει τις πράξεις ή τη σκέψη μου.Ναι ρε,πιστεύω στη παγκόσμια ειρήνη,ονειρεύομαι ότι θα κερδίσω Oscar,αγαπάω τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους μερικές φορές,ακούω Britney Spears γιατί με κάνει να χαίρομαι,είχα πιστέψει την Τζούλια όταν είπε ότι ήταν προσωπικό βίντεο,ήθελα να ζω στα ’20s,μπορώ να γίνω απίστευτα σκληρή,είμαι από αφελής εώς χαζή(μάλλον το καταλάβατε παραπάνω με τη Τζούλια),δεν ξέρω γεωγραφία,βαριέμαι να πλύνω τα πιάτα,ακόμα ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μεταμορφωθώ σε γοργόνα,και μερικές φορές σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να και να μετακομίσω σην Ιρλανδία ή τη Σκωτία να κάνω παρέα με τα φαντάσματα και να χορεύω στη βροχή.Και ΝΑΙ,προτιμώ τον χειμώνα από το καλοκαίρι!
Εγώ πάντως είχα όλη την καλή πρόθεση,Τζούλια darling!
Αγαπήστε τον εαυτό σας,δεν είναι κακό.Κι αγαπήστε και τους άλλους,σαν να μην υπάρχει αδικία στον κόσμο,σαν να μην πληγώθηκε ποτέ κανένας από κανέναν.Σημασία δεν έχει να ικανοποιήσεις όσους «πρέπει».Σημασία έχει να πέφτεις το βράδυ για ύπνο χωρίς να έχεις μετανιώσει για τίποτα.Είμαστε καλοί καταβάθος,όσο κι αν υψώνουμε συρματοπλέγματα,όσο κι αν συμπεριφερόμαστε ακόμα σαν έφηβοι.Μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι ολοκληρωτικά από ελαττώματα,αλλά τουλάχιστον είναι στο σύνολό τους ενωμένα από καλές προθέσεις.
Τζένη
Υ.Γ.Πίστευα στον Άη Βασιλη μέχρι την έκτη δημοτικού.
Είσαι στο λεωφορείο και ταξιδεύεις.2 ώρες παρά κάτι το ταξιδάκι, μη φανταστείς τίποτα το αβάσταχτο.Ταινία δεν προβάλλεται, τα ακουστικά σου να ζήσουμε να τα θυμόμαστε, και-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;Έντομο με κεραίες και κεντρί, χρώματος καφετί, πάνω στο ήδη πολύπαθο(αυτή είναι μια άλλη ιστορία!) γόνατό μου.Να ζήσουμε να το θυμόμαστε κι αυτό.Κι αρχίζει να βρέχει.
Μπορεί το ταξίδι που περιγράφω να είναι δικό μου(φρέσκο-φρέσκο μάλιστα,σημερινό!) αλλά όποιος πει ότι δεν έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση (εκτός ίσως από το έντομο), λέει ψέματα.Τα περάσαμε, τα περνάμε, θα συνεχίσουμε να τα περνάμε.Θα σου πω λοιπόν τα κόλπα μου εναντίον της βαρεμάρας-και που ξέρεις,μπορεί να πάρεις ιδέες.Ή και να με περάσεις για τρελή,θα δείξει!
Δώσε.
Πρώτα απ’όλα, έκανα μια προσπάθεια να ακούσω μουσική, γνωρίζοντας εξαρχής ότι ήταν καταδικασμένη.Ε, με την πεποίθηση ότι το μαγικό μου χεράκι όλα θα τα διορθώσει, έφερα 5 σβούρες το μοναδικό ακουστικό που κουτσο-λειτουργούσε, και το δίπλωσα και το ξεδίπλωσα μπας και φτιάξουν τα καλώδια(έλα που δεν το έχεις δοκιμάσει,όλοι μας το έχουμε κάνει!).Κρατώντας το κινητό σε συγκεκριμένη γωνία και μοίρες με το ένα χέρι, και το καλώδιο σε σχήμα φιόγκου με το άλλο χέρι, κατάφερα ν’ακούσω διακοπτόμενα μουσική για 5 ολόκληρα λεπτά.Μετά πιάστηκαν τα χέρια μου, και συμβιβάστηκα με το ποτ-πουρί ελληνικών λαϊκών επιτυχιών.
[Αυτό δεν το έβαλε,αλλά ταιριάζει στο γενικότερο κλίμα.Και μ’αρέσει,και θέλω να το μοιραστώ.]
Ε μετά τι να κάνω;Εκμεταλλεύτηκα τη βροχή, κι άρχισα να παίζω το παιχνίδι μου(δικιά μου εφεύρεση, εξαιρετική!) με το τζάμι και τις σταγόνες.Κοιτάς το τζάμι-α,να και το κάστρο του Πλαταμώνα!- διαλέγεις μια σταγόνα πάνω-πάνω, και μαντεύεις τη διαδρομή της, με ποιες σταγόνες θα ενωθεί, ποιες θα σνομπάρει, που θα καταλήξει.Συναρπαστικό για εμάς που βλέπουμε νερό κι αναρωτιόμαστε ποια μέρη του κόσμου να έχει επισκεφθεί(σκέψου το λίγο) και πάσχουμε από το σύνδρομο του Peter Pan,αλλά δεν το συνιστώ στους υπόλοιπους.
Μετά από 10 λάθος μαντεψιές κι επειδή σιχαίνομαι να χάνω, έπεισα τον εαυτό μου να κάνει αυτό που κάνει στα μέσα μεταφοράς όταν βαριέται: να παρατηρήσει τους γύρω του και να τους κατατάξει.
Δεξιά μου ένας παππούς, τόση ώρα κοιτάζει τη βροχή από το παράθυρο.Είναι περιποιημένος, φοράει γυαλάκια, κι έχει μαζί του ένα μπουκάλι νερό. Μάλλον έχει καταλάβει ότι τον κοιτάζω καλά-καλά και μετά κάθομαι και γράφω, αλλά από ευγένεια δεν το δείχνει.Σκέφτομαι ότι έχει περάσει σίγουρα πόλεμο-τώρα βγάζει κομπολόι.Στα νιάτα του ίσως είχε άλλα όνειρα, σίγουρα διαφορετικά από ένα ταξίδι Θεσσαλονίκη-Λάρισα με μια τρελή που παίζει με τις σταγόνες.Καταλήγω ότι είναι μάλλον ήσυχος άνθρωπος, με εκρήξεις κατά τις οποίες κοπανάει το κομπολόι στο τραπέζι.
Μπροστά μου είναι μια 30άρα με ύποπτα έκπληκτο βλέμμα.Κοιτάζει τα Τέμπη λες και είναι δάσος του Αμαζονίου.Επίσης φοράει τα γυαλιά μυωπίας στο κεφάλι,όπως φοράμε καμιά φορά τα γυαλιά ηλίου-και ΔΕΝ είναι πρεσβυωπίας,τα ξεχωρίζω.Αυτά,συν το ότι αγόρασε για το ταξίδι 2 σακουλάκια γαριδάκια EXTRA, με οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: είναι εξωγήινη.Μα φυσικά,τώρα μόλις είδα ότι άφησε άθικτο το 1 σακουλάκι.Χαρακτηριστική περίπτωση παιδί μου: πρώτη φορά μας επισκέπτεται, στον πλανήτη τους έχουν άλλα τοπία, δεν ξέρει πως φοριούνται τα αξεσουάρ και τα βάζει όπως δει, και πήρε να δοκιμάσει καινούργιες γι’αυτήν γεύσεις που δεν αγοράζει κανένας-και που δεν της άρεσαν.
Ώπα, η βροχή δυνάμωσε τόσο, που είναι λες και κόψαμε δρόμο μέσα από λίμνη.Το λεωφορείο σταμάτησε για λίγο, όλοι ανήσυχοι, ο παππούς κάπου τηλεφωνεί, η εξωγήινη χαλαρουίτα.Εμ βέβαια,εκπαιδεύονται για όλες τις καταστάσεις πριν τους στείλουν στη Γη,όπως κάνουν οι δικοί μας οι αστροναύτες.
Πίσω μου ένας μιλάει στο κινητό,και κάποιον βρίζει.Εκφράσεις λιμανιού τις οποίες ακούμε όλοι, αφού είμαστε 3 κι ο κούκος, δεν μιλάει κανείς άλλος, κι έχουμε προσηλωθεί στη βροχή.Δηλαδή οι άλλοι, εγώ γράφω.Τς,τς,τι γλώσσα είναι αυτή;Δεν μου φαίνεται και πολύ σόι ο συνταξιδιώτης, ούτε τον παππού δε σέβεται.Super-rat, που λέει κι η δικιά μου.
Κάπου εδώ ξέμεινα από ανθρώπους προς παρατήρηση-οι άλλοι κάθονται μακριά.Πείνασα κιόλας, σκέφτομαι το φαγητό που με περιμένει και λυσσάω.Μπορεί να αρπάξω τα γαριδάκια της εξωγήινης.
Φυσικά,δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς.Εδώ μιλάμε για το πρώτο solo album του Jack White-ξέρεις,αυτού του φανταστικού ανθρώπου που ό,τι και να κάνει το κάνει καλά.Όχι ότι είμαι προκατειλημμένη ή τίποτα τέτοιο.
Το album ήταν μια έκπληξη,αφού σε καμιά περίπτωση δεν μοιάζει με όσα μας έχει συνηθίσει ο Jack μέχρι τώρα.Τα είδη των τραγουδιών κινούνται από country και blues μέχρι rock’n’roll και indie rock,και, με εξαίρεση το (ιδιαίτερα αγαπημένο μου) 2ο single Sixteen Saltines, κανένα τους δεν θυμίζει προηγούμενες δουλειές του.
Το videoclip δέχτηκε διφορούμενες κριτικές-αλλά ποιος νοιάζεται;Μπορεί να είναι περίεργο και να μην καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο ποιητής,αλλά κρύβει μια περίεργη ομορφιά,non?
Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 3 singles:to «Love Interruption«,το προαναφερθέν «Sixteen Saltines»,και το πολύ καλό «Freedom at 21«,και μέχρι τώρα μόνο επιτυχία έχει γνωρίσει το album,καταλαμβάνοντας μέχρι και την πρώτη θέση στο US Billboard 200 ρίχνοντας την Adele από το θρόνο της (sorry darling!no,not really.)!
Δεν έχω αγαπημένα,τα λατρεύω όλα εξίσου(οκ,ίσως έχω μια παραπάνω συμπάθεια για τα «Sixteen Saltines» και τη διασκευή «I’m Shakin‘»!),και αν τα ακούσεις θα τα λατρέψεις κι εσύ.Ναι,είναι γεγονός ότι ο ήχος του Jack White είναι εντελώς διαφορετικός εδώ απ’ότι τον έχουμε συνηθίσει,αλλά ποιο το νόημα να βγάλει solo album αν πρόκειται να επαναλάβει τη συνταγή των White Stripes και των υπόλοιπων συνεργασιών του;Είναι μια πολύ καλή δουλειά,και κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι ο λατρεμένος ανέλαβε εξ’ολοκλήρου τους στίχους,τη σύνθεση και την παραγωγή.
Βάλε να το ακούσεις λοιπόν,και θα με θυμηθείς. 🙂
Tracklist
1.Missing Pieces
2.Sixteen Saltines
3.Freedom at 21
4.Love Interruption
5.Blunderbuss
6.Hypocritical Kiss
7.Weep Themselves to Sleep
8.I’m Shakin’
9.Trash Tongue Talker
10.Hip (Eponymous) Poor Boy
11.I Guess I Should Go to Sleep
12.On and On and On
13.Take Me With You When You Go
Bonus:Διαβάστε τη συνέντευξη του Jack στο Interview Magazine εδώ
και ρίξε μια ματιά στη συνεργασία του με τον Gary Oldman εδώ:
Βαρύ το όνομα που κουβαλάει,και σίγουρα στο ξεκίνημά της ως σκηνοθέτης υπήρξαν πολλές αμφιβολίες:έχει όντως ταλέντο,ή απλώς αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του μπαμπά μιας που έχει το όνομα;Με 4 ταινίες μεγάλου μήκους στο ενεργητικό της,άλλη μια να γυρίζεται (βλέπε The Bling Ring ),κι άλλες 3 μικρού μήκους τις οποίες δεν έχω δει,υπάρχει αρκετό υλικό για να κρίνει κανείς.
The Virgin Suicides
Η πρώτη της ταινία και η μόνη που θα σε βάλω να δεις με το ζόρι.Γιατί;Επειδή αυτή η ταινία αποδεικνύει περίτρανα ότι,πέρα από κάθε αμφιβολία,η Sofia Coppola έχει ταλέντο.Επειδή είναι μια ταινία πραγματικά όμορφη από κάθε άποψη.
Η υπόθεση:5 αδερφές οι οποίες αποτελούν μυστήριο,εξακολουθούν να μαγεύουν και να προκαλούν ερωτήματα ακόμα και μετά την αυτοκτονία τους.Μια παρέα αγοριών με εμμονή σε ό,τι αφορά τα κορίτσια,θυμούνται την ιστορία τους και προσπαθούν να βάλουν στη θέση τους όλα τα κομμάτια από το παζλ.
Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Jeffrey Eugenides.Χρώματα κι εικόνες από μια άλλη εποχή,soundtrack πολύ καλό,ερμηνείες επίσης άψογες.Η κάθε μια αδερφή είναι ξεχωριστή(δική μου αγαπημένη η Cecilia!),κι όλες μαζί έχουν κάτι απροσδιόριστο που τις συνδέει..Εφηβεία,καταπιεστικοί γονείς,πραγματικός(;) έρωτας για τον οποίο αψηφείς τα πάντα.Ζωή χωρίς να τη ζεις πραγματικά.. Υπάρχει απάντηση στο γιατί και πως έγιναν όλα;Γενικότερα,μια ταινία με περιεχόμενο,που κατευθείαν μπήκε στη λίστα με τις αγαπημένες μου.Αξίζει να τη δεις. 😉
Lost in translation
Διχάζομαι γι’αυτή τη ταινία.Το ότι μου άρεσε,το μόνο σίγουρο.Αλλά δεν ξέρω αν μου άρεσε τόσο,ώστε να διακαιολογεί το Oscar σκηνοθεσίας που χάρισε στην Coppola.
Η ιστορία:Δύο Αμερικάνοι,ένας άντρας και μια γυναίκα,μένουν σε ένα ξενοδοχείο στο Τόκυο.Ο μεν πήγε για να διαφημίσει ένα ουίσκι,η δε ακολούθησε τον φωτογράφο άντρα της,ο οποίος λείπει συνέχεια.Αισθάνονται βαθιά μοναξιά,και αυτή είναι που τους συνδέει.Γνωρίζονται,κι αρχίζουν να περνάνε μαζί τον χρόνο τους.
Η ταινία πραγματεύεται πολλά θέματα,μεταξύ άλλων την κριση της μέσης ηλικίας,το γάμο,τη σχέση με τον εαυτό σου..Οι πρωταγωνιστές εξαιρετικοί κατ’εμέ!Η Scarlett Johansson πανέμορφη και φρέσκια,να δίνει τον καλύτερο εαυτό της σε μια από τις πρώτες ταινίες που την ανέδειξαν,κι ο Bill Murray(ο οποίος ήταν προσωπική επιλογή της Coppola και έχει δηλώσει ότι αν δεν δεχόταν να παίξει δεν θα γύριζε την ταινία) φυσικά φοβερός(κέρδισε και υποψηφιότητα για Oscar Α’ Ανδρικού ρόλου).
Ο λόγος για τον οποίο δεν ενθουσιάστηκα με την κατά τ’άλλα πολύ καλή ταινία,ήταν η κουραστική έλλειψη διαλόγου στην αρχή και για τα πρώτα 40′ τουλάχιστον!Οι κλασικές εικόνες της Coppola με τους πρωταγωνιστές να κοιτάζουν μέσα από αυτοκίνητα και έξω από παράθυρα δίνουν και παίρνουν,αλλά φτάνεις σε ένα σημείο να αναρωτηθείς «θα δείξει τίποτα άλλο;Υπάρχει πλοκή;».Ναι,υπάρχει πλοκή και μάλιστα αρκετά πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα,αλλά θα πρέπει να περιμένετε για λίγο. 😉
Marie Antoinette
Παρεξηγημένη ταινία.Πολλοί τη βρήκαν ανούσια,εστίασαν σε ιστορικά λάθη,και είπαν ότι αξίζει μόνο λόγω χρωμάτων και μουσικής.Εγώ πάλι,διαφωνώ κάθετα.
Η ταινία περιγράφει την μοναξιά μιας γυναίκας σε ένα ξένο περιβάλλον,τα αντιφατικά συναισθήματα που δημιουργούνται όταν βρίσκεσαι σε μια ζηλευτή θέση αλλά αντιμετωπίζεις προβλήματα τα οποία μπορούν να σου τη στερήσουν,την ανάγκη που νιώθει κάθε έφηβη κοπέλα να ζήσει τη ζωή της χωρίς φόβο,και την ωρίμανση που φέρνουν ο χρόνος και τα γεγονότα.
Παρουσιάζει την Μαρία Αντουανέττα ως ένα γλυκό κι αθώο κορίτσι που δεν έφταιγε σε τίποτα;Όχι.Μάλλον καθιστά σαφές ότι ήταν εντελώς ακατάλληλη για να ασχοληθεί με πολιτικά ζητήματα-τόσο αυτή,όσο και ο σύζυγός της.Έχει ιστορικές ανακρίβειες;Ναι,αλλά όπως έχει δηλώσει και η πρωταγωνίστρια Kirsten Dust: «It’s kind of like a history of feelings rather than a history of facts. So don’t expect a masterpiece theatre, educational Marie Antoinette biopic».Όσο για τα ζωντανά χρώματα και το φοβερό soundtrack,oui,c’est vrai!Προσωπικά βάζω άριστα στην επιλογή των τραγουδιών γενικότερα,και σε συνδυασμό με την εκάστοτε σκηνή ειδικότερα.Όλα είναι φανταστικά!
Υπήρχαν σίγουρα στιγμές κατά τις οποίες βαρέθηκα,αλλά ήταν λίγες,και δεν μπορώ να πω ότι με κούρασε η ταινία(παρά τη μεγάλη διάρκεια).Τι να πω,την έχουν πολύ στην μπούκα,αλλά αν με ρωτάς τη λάτρεψα,και την προτείνω ανεπιφύλακτα!
Δεν το είπε ποτέ.
Somewhere
Και μόνο που τη φέρνω στο μυαλό μου,χασμουριέμαι.Όχι,όχι,όχι.Μην τη δεις.Εκτός κι αν θέλεις να χαραμίσεις 97 λεπτά από τη ζωή σου για να βλέπεις το Chateau Marmont μέσα κι έξω(δε λέει και πολλά),σε πολλά και διάφορα πλάνα.Ε και τους 2 πρωταγωνιστές,αλλά μην περιμένεις διάλογο.Μόνο κάτι ωραίες τσαχπινιες του βωβού:
Και πάλι,μη φανταστείς,σε μια σκηνή.
Το story:χωρισμένος με παιδί ηθοποιός,ο οποίος είναι και ατακτούλης,περνάει ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα με την κόρη του μέχρι η δεύτερη να φύγει για κατασκήνωση,επειδή η μητέρα της αποφάσισε να φύγει ξαφνικά.Αυτό.Όπως το ακούς,δεν έχει άλλο.
Στο σημείο αυτό να πω το εξής:οι ηθοποιοί ήταν αξιοπρεπέστατοι(Fanning=αγάπη!),και καταλαβαίνω ότι η ταινία είχε να περάσει κάποιο πολύ συγκεκριμένο μήνυμα και να περιγράψει μια κατάσταση μοναξιάς.Αλλά το κάνει με τόσο κουραστικό τρόπο-ατελείωτα πλάνα πέρα-δώθε,σκηνές με μηδενικούς διαλόγους..Μόνο προς το τέλος το σώζει λίγο.Εγώ αφού την είδα είπα «Οκ,το έπιασα αυτό που ήθελε να δείξει,δεν την ξαναβλέπω.Ποτέ.».Αν έχετε περιέργεια δείτε την,έχει σίγουρα αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία,απλώς σε σύγκριση με της υπόλοιπες ταινίες της Coppola εύκολα την ψηφίζω ως τη χειρότερή της.
Υ.Γ.Σ’όλη την ταινία προσπαθούσα να θυμηθώ που έχω ξαναδει τον πρωταγωνιστή.Το μυστήριο λύθηκε όταν τελείωσε η ταινία και το έψαξα:σε videoclip της Britney!
Δεν ξεχνάω φάτσες!
Συμπέρασμα:Η Sofia Coppola είναι για μένα πραγματικά ταλαντούχα,και μπορεί η τελευταία της ταινία να με απογοήτευσε αλλά οι υπόλοιπες 3 με γοήτευσαν τόσο ώστε να ενδιαφέρομαι πραγματικά να δω οποιαδήποτε ταινία που θα φέρει την υπογραφή της!
THE ARK 