Είμαι ελαττωματική.Ξέρεις πότε το ψυλλιάστηκα αυτό;Γύρω στα 10,που άρχισα να διαφωνώ με τους πάντες για τα πάντα,συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος ούτε ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων του,κι έφτιαξα έναν δικό μου.Ζούσα στον κόσμο μου.Κυριολεκτικά!Με λες και χαζό-εδώ μάλωσα με τους γονείς μου για την (αδιαμφισβήτητη για μένα) ύπαρξη των μονόκερων,απαιτώντας να μου πάρουν έναν για να τον αγαπάω και να τον φροντίζω.Πήγαινα στη θάλασσα και της μιλούσα,από μέσα μου φυσικά,μη γίνουμε και ρεζίλι.Εμφανίστηκα ξαφνικά στην πόρτα του σπιτιού μ’ένα κουνέλι που το βάφτισα Ραφαηλία(ξέρω,μπλιάχ!).Για ένα φεγγάρι πίστευα ότι ήμουν μαθηματική ιδιοφυϊα και είχα καθιερώσει και «Επέτειο σοφίας».Κούκου παιδί μου,πέρα για πέρα.
Αλλά όταν αυτά τα κάνεις στα 10 σου,δεν πειράζει.Ούτε το να πιστεύεις ότι όλοι θέλουν το καλό σου,ούτε το να βάζεις τους φίλους και τους συγγενείς πάνω από σένα,ούτε το να μαζεύεις ολόκληρη την οικογένεια για να τους χορέψεις το «Καταζητείται» της Θεοδωρίδου(true story).Είσαι παιδί,έχεις ανώτερα ιδανικά και σχεδόν μηδαμινές έγνοιες.Μετά που μεγαλώνεις,τότε είναι που αρχίζει το καλό.
Γιατί φυσικά δεν μπορείς στα 20 να έχεις την ίδια αφέλεια.Ξέρεις ότι ο κόσμος είναι στραβός,ξέρεις ότι με την καλοσύνη δεν πας μπροστά,ξέρεις ότι σημασία δεν έχει να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει αλλά να βγάζεις λεφτά.Ξέρεις ότι σ’αυτή τη ζωή μόνος σου ήρθες και μόνος σου θα φύγεις,όπως τραγουδάνε οι Editors.Ξέρεις ότι ωραίο είναι να ονειροπολείς,αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσεις και να δεις την πραγματικότητα.Όχι άλλα καταφύγια,μεγάλωσες πια για τέτοιες χαζομάρες..Έτσι δεν είναι;Ξέρεις από μόνος σου την αξία σου,δεν περιμένεις να ακούσεις το «μπράβο» από τη μαμά και τον μπαμπα.Σωστά;Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και το ουράνιο τόξο δεν έχει ούτε καν άκρη,πόσο μάλλον τσουκάλι με χρυσάφι σ’αυτήν.
Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα λοιπόν,είναι ότι εγώ έχω μείνει στα 10.Όταν δεν περνάει το δικό μου κλαίω τα «κροκοδείλια δάκρυα» που έκλαιγα και τότε.Χτυπάω το πόδι στο πάτωμα και περιμένω να μου πούνε «ναι».Είμαι ένα κακομαθημένο γκρινιάρικο πλάσμα,που έχει σαν ίνδαλμα την Μαρία Αντουανέττα(παρεξηγημένη προσωπικότητα!) και έχει την Disney σαν απάντηση για τα πάντα.Βαριέμαι τα ψώνια(ναι ρε,είμαι μη γυναίκα!) κι αντί για ρούχα είμαι αχόρταγη για βιβλία.Δεν πιστεύω στο γάμο,πιστεύω στα παιδιά εντός ή εκτός αυτού.Ντρέπομαι να βρίσω,κι όταν το κάνω νιώθω λίγο ένοχη.Πιστεύω ότι μια ψήφος κάνει τη διαφορά και όταν βλέπω ροζ σύννεφα εκστασιάζομαι.Όταν θυμώνω παίρνω τη σπαστική φάτσα της Άσπας Τσίνα «δεν-καταλαβαίνω-την-έκρηξή-σου».Αυτό,ή ελευθερώνω τη Μάρθα Βούρτση που κρύβω μέσα μου.Δεν θέλεις να έρθεις αντιμέτωπος με τίποτα από τα δύο.Κλαίω σχεδόν με το παραμικρό και θεωρώ ότι το μοναδικό αξιόλογο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι το ότι μπορώ κι αγαπάω,κατά τ’άλλα θα με χαρακτήριζα «πολύ κακό για το τίποτα».Όχι ότι το παραδέχομαι,φυσικά.Είμαι λιοντάρι,εμείς δεν τα κάνουμε αυτά.Αν δεν μου πούνε «μπράβο» στεναχωριέμαι και θυμώνω,και αντιδρώ στην κριτική με άσχημο τρόπο.Όχι επειδή πιστεύω ότι είμαι τέλεια.Αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζω πόσο χαλασμένη είμαι,και δεν θέλω να μου το υπενθυμίζουν.Θέλω να με φτιάξουν-ή έστω να με δεχτούν όπως είμαι.Επίσης,πέστε να με φάτε,αλλά εγώ τους πάω τους Lannister.Ορίστε!Το είπα!
Ό,τι και να είμαι,αυτό είναι.Δεν έχει άλλο.Ούτε το κρύβω,ούτε το καταπιέζω.Δεν θα αλλάξω.Ίσως με τον καιρό μάθω να ισορροπώ και να περπατάω καλύτερα,αλλά μέχρι εκεί!
Δεν τα γράφω αυτά για να με μάθετε,ούτε επειδή έχω κάτι χρόνια να γράψω στο blog-έχουμε και μια εξεταστική.Αν όλα πάνε καλά,ίσως καταφέρω να ακούσω κι ένα «συγχαρητήρια»-ξέρεις,από αυτά τα τυπικά.Όχι,αυτά τα γράφω για δύο λόγους.
Πρώτον,επειδή θέλω να θυμίσω σε όποιον το διαβάσει αυτό που ξεχνάω πιο συχνά απ’ότι θα νόμιζε κανείς:ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου,όσα ελαττώματα κι αν έχει.Εσύ κι αυτός είστε,δέξου τον και αν είσαι τυχερός ίσως βρεθούν κι άλλοι που να αγαπήσουν την διαφορετικότητα και τα εκατοντάδες ψεγάδια σου,όσο κι αν τους σπας τα νεύρα πότε-πότε.Κανείς ποτέ δεν θα σε καταλάβει αρκετά ώστε να καταλάβει 100% πως λειτουργείς,και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις,και γιατί σκέφτεσαι έτσι όπως σκέφτεσαι.Σίγουρα όμως υπάρχουν άτομα που δεν θα τους νοιάζει,αρκεί να είσαι καλά! 🙂
Δεύτερον,επειδή βαρέθηκα να αισθάνομαι ότι διαπράττω έγκλημα ενάντια στη φύση κάθε φορά που κάποιος δεν εγκρίνει τις πράξεις ή τη σκέψη μου.Ναι ρε,πιστεύω στη παγκόσμια ειρήνη,ονειρεύομαι ότι θα κερδίσω Oscar,αγαπάω τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους μερικές φορές,ακούω Britney Spears γιατί με κάνει να χαίρομαι,είχα πιστέψει την Τζούλια όταν είπε ότι ήταν προσωπικό βίντεο,ήθελα να ζω στα ’20s,μπορώ να γίνω απίστευτα σκληρή,είμαι από αφελής εώς χαζή(μάλλον το καταλάβατε παραπάνω με τη Τζούλια),δεν ξέρω γεωγραφία,βαριέμαι να πλύνω τα πιάτα,ακόμα ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μεταμορφωθώ σε γοργόνα,και μερικές φορές σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να και να μετακομίσω σην Ιρλανδία ή τη Σκωτία να κάνω παρέα με τα φαντάσματα και να χορεύω στη βροχή.Και ΝΑΙ,προτιμώ τον χειμώνα από το καλοκαίρι!
Εγώ πάντως είχα όλη την καλή πρόθεση,Τζούλια darling!
Αγαπήστε τον εαυτό σας,δεν είναι κακό.Κι αγαπήστε και τους άλλους,σαν να μην υπάρχει αδικία στον κόσμο,σαν να μην πληγώθηκε ποτέ κανένας από κανέναν.Σημασία δεν έχει να ικανοποιήσεις όσους «πρέπει».Σημασία έχει να πέφτεις το βράδυ για ύπνο χωρίς να έχεις μετανιώσει για τίποτα.Είμαστε καλοί καταβάθος,όσο κι αν υψώνουμε συρματοπλέγματα,όσο κι αν συμπεριφερόμαστε ακόμα σαν έφηβοι.Μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι ολοκληρωτικά από ελαττώματα,αλλά τουλάχιστον είναι στο σύνολό τους ενωμένα από καλές προθέσεις.
Τζένη
Υ.Γ.Πίστευα στον Άη Βασιλη μέχρι την έκτη δημοτικού.
* Augusten Burroughs, Magical Thinking: True Stories
THE ARK 
«Ama et fac quod vis….» (Sanctus Augustinus)
Το καλύτερο! 🙂